Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego, gdyż Pan nie pozostawi bez kary tego, który nadużywa imienia jego. Księga II Mojżeszowa / Wyjścia 20, 7 Księga V Mojżeszowa / Powtórzonego Prawa 5,11 Drugie przykazanie mówi o ograniczaniu Boga, trzecie natomiast o próbie manipulowania Bogiem, lub używaniu Go dla własnych korzyści. Często redukowano to przykazanie do zakazu bluźnierstwa i przeklinania lub nadużycia w przysięgach. Znaczenie tego przykazania jest jednak szersze. Używanie Imienia Pana w mowie w sposób lekceważący jest grzechem, gdyż Bóg jest święty, wszechmogący, i nie pozwoli, abyśmy korzystali z jego imienia, jak nam pasuje. Imię Bóg objawił swoje imię, co wskazuje na to, że chce mieć bardzo osobistą i intymną relację z wierzącym w przymierzu. Bóg objawił się nie tylko w sposób ogólny, lecz osobiście. W starożytności, imię było rodzajem przedłużenia osoby noszącej to imię. Bardzo powszechne wówczas myślenie magiczne, oznaczało w tym kontekście, że wołanie czyjegoś imienia, związane z życzeniem, mogłoby oznaczać, że rzeczywiście tak będzie się działo. Czyjeś imię posiadało dla człowieka starożytnego pewną moc. Dlatego Balak, król Moabu, próbował namówić proroka Bileama, aby przeklął lud Izraela w imieniu Pana, Boga Izraela (IV Mojżeszowa / Liczb 22-24). Uważano, że jeśli słowo przekleństwa zostanie wypowiedziane w imieniu Pana, będzie to nieodwracalne i spełni się w magiczny sposób. To rodzaj magicznego przekleństwa, bardzo znany na starożytnym bliskim wschodzie (por. V Mojżeszowa / Powt. Prawa 18,9-14). Magiczny sposób wołania Imienia, dla własnych celów jest typowo pogański, to próba manipulowania Boga dla własnych prywatnych i zazwyczaj egocentrycznych celów. Oznacza to kompletny brak chwalenia Stwórcy, oraz stawianie siebie wyżej, niż Bóg. Magia jest obrzydliwością dla Boga. Dla wierzącego natomiast Imię Pana jest czymś pięknym i osobistym. Bóg wszechmogący dał swojemu ludowi wyjątkowy przywilej, by mogli wołać Jego Imię podczas nabożeństwa oraz w każdej chwili, kiedy byli w potrzebie. Ten przywilej oznacza jednocześnie wielką odpowiedzialność, by honorować i szanować Imię Pana. Jako wierzący odrzucamy manipulowanie Bogiem, ale może to być nam bliższe niż myślimy. Nasze modlitwy mogą stać się sposobem manipulowania, jeśli chcemy Boga skłonić do czynienia czegoś dla nas. Możemy na przykład obiecać coś w zamian za wysłuchanie modlitwy, lub szukać znaków, jako potwierdzenia od Boga. Wierzący mogą w każdej chwili przyjść do Boga, ale nie z myślą, że Bóg zawsze spełni ich zachcianki, kiedy o to poproszą. Nasze modlitwy często wyglądają bardziej, jak lista osobistych życzeń, a za mało jako prośby według woli Bożej oraz uwielbienie Go. Nasza modlitwa musi być zgodna z wolą Bożą, co oznacza, że znamy nasze miejsce wobec wszechmogącego i świętego Stwórcy, że wiemy, że ostatecznym celem naszego życia nie jest własne dobro, lecz chwała i uwielbienie naszego Stwórcy i Zbawiciela. W modlitwach, w których prosimy Boga o coś, co ma raczej służyć naszych marnym celom, nadużywamy Jego Imienia. Próżność Używanie Imienia Boga dla własnych prywatnych celów oznacza użycie go w sposób marny, pozbawiony wartości. Wyraz przetłumaczony jako nadużywać oznacza marność, próżność, pustość, fałsz. Oznacza działanie bez powodzenia (np. Job 15:31; 35:13; Psalm 60:11). Zazwyczaj myślimy, że przykazanie zakazuje nadużywania Imienia Pana w naszej mowie. Tekst jednak w ogóle nie używa słowa mówić lub temu podobnego. Bardziej dosłownie można by to przetłumaczyć: Nie podnoś Imienia Pana ku próżności / pustości / fałszowi. Hebrajski wyraz oznacza mówienie kłamstwa lub fałszu, jak mówienie fałszywego świadectwa wobec bliźniego (dziewiąte przykazanie, V Mojżeszowa / Powt. Prawa 5,20). Słowo to jest używane również, aby określić fałsz i hipokryzję podczas nabożeństwa (Izajasz 1,13), lub fałsz w prorokowaniu (Ezechiel 13,3-7), lub też czynienie czegoś złego w ogólności (np. Job 31,5). Wszelkie czynienie zła w imieniu Pana jest przekroczeniem III przykazania. W historii chrześcijanie i Kościół niestety wiele razy dokonali zabójstwa, egzekucji, gwałtu, wykorzystywali, pognębiali innych w imieniu kościoła i Boga. Ale także używanie imienia Pana, aby siebie wzbogacić (tzw. Ewangelia sukcesu), lub głoszenie wizji lub proroctwa, które tak naprawdę są własnym życzeniem to straszny grzech. Przykazanie ostrzega, aby nie czynić z Boga wspólnika naszego fałszu w słowie lub intencji. Przykazanie zakazuje wiązania Imienia Pana z czymś, co jest próżnością, pustością. To współcześnie ogromny problem w innej formie. Ileż razy dziennie słyszymy wokół nas: „O Boże!” i tym podobne. To bezmyślnie używanie Imienia Pana. Być może nie ma w tym złych lub egoistycznych intencji, ale taki sposób używania Imienia Pana jest grzeszna. Dotyczy to także zwyczaju, by bezmyślnie na wszystko mówić „alleluja” (co oznacza: chwalcie Pana) bez intencji chwalenia Boga w tym momencie. Podnoszenie Imienia Pana ku próżności oznacza także ogłaszanie fałszu w imieniu Boga. Kościoły i wierzący głoszący fałszywą, niebiblijną teologię przekraczają to przykazanie. Także chrześcijanie, którzy chodzą do kościoła, ale poza tym nie żyją według woli Bożej, żyją w fałszu, chodzą w Imieniu Pana na nabożeństwo, ale nie chcą Go tak naprawdę chwalić, przekraczają III przykazanie. Przykazanie ostrzega, że wołanie Imienia Pana, bez poddania się Mu całkowicie jest na próżno, ponieważ nie można manipulować Bogiem, nie można Go zmusić do czegoś, co jest wbrew Jego woli. Każda próba manipulowania Go jest grzechem. Połączenie Imienia Pana, a więc samego Pana, z marnością i próżnością jest grzechem, podczas gdy Imię Pana jest pełne i bogate. Boże Imię nad ludem W Piśmie Świętym czytamy, że Bóg dzieli swoje Imię ze swym ludem. Jego Imię mieszka w przybytku i w świątyni (V Mojżeszowa / Powt. Prawa 12,11; Ezdrasza 6,12; Ezechiela 43,7). W Księdze Liczb czytamy tzw. błogosławieństwo kapłańskie (IV Mojżeszowa / Liczb 6,22-26). Zaraz po słowach, którymi kapłanie mają codziennie błogosławić Izrael, czytamy: Tak będą wzywać imienia mojego nad synami izraelskimi, a Ja będę im błogosławił (IV Mojżeszowa / Liczb 6,27). Hebrajski tekst nie zawiera wyrazu wzywać; bardziej dosłownie należy tłumaczyć: tak włożą imię moje nad synami izraelskimi. To, że Bóg włożył swoje Imię nad swoim ludem oznacza, że należą do Niego, że Bóg utożsamia się z nim (Objawienia 13,6). Nasza tożsamość jest byciem ludem Bożym, dziećmi Bożymi. Tą tożsamość mamy zawsze ze sobą, gdziekolwiek jesteśmy. Każdy raz kiedy grzeszymy, znieważamy Imię Pana, który jest nad nami. Obrażamy Boga i Jego Imię, w każdym naszym grzechu przekraczamy III przykazanie. Ostrzeżenie Przykazanie daje ostrzeżenie: Pan nie pozostawi bez kary tego, który nadużywa imienia jego. Tekst nie mówi w jaki sposób Bóg ukarze grzesznika, ale jasnym jest, że Bóg taki grzech traktuje bardzo poważnie. Bóg z całą pewnością nie pozostawi go bez kary. Także w innych miejscach czytamy o konsekwencji grzechu przeciw Imieniu Pana: Jeżeli nie będziesz pilnie spełniał wszystkich słów tego zakonu, zapisanych w tej księdze, w bojaźni przed chwalebnym i strasznym imieniem Pana, Boga twego, to Pan niezwykłymi ciosami ugodzi ciebie i twoje potomstwo, ciosami potężnymi i długotrwałymi, chorobami złymi i długotrwałymi (V Mojżeszowa / Powt. Prawa 28,58-59). Zamiast używać Imienia Pana w sposób próżny, powinniśmy święcić Jego Imię. To znaczy, powinniśmy pokazać, że Bóg jest święty poprzez uświęcenie naszego życia: Będziecie przestrzegać przykazań moich i wypełniać je. Jam jest Pan. Nie będziecie bezcześcić świętego imienia mojego, abym był uświęcony pośród synów izraelskich; Jam jest Pan, który was uświęcam, który was wyprowadziłem z ziemi egipskiej, aby być waszym Bogiem; Jam jest Pan (III Mojżeszowa / Kapłańska 20,31-33). Nie możemy manipulować Panem, ale poprzez wiarę jesteśmy w stanie zaufać Mu, a On da nam siłę, przez Ducha Świętego, aby żyć w sposób święty i święcić Jego Imię. Pedro Snoeijer Augustinus nr. 41 - grudzień 2016