Przekonaniem protestantyzmu, zarówno w wieku XVI jak i współcześnie było i jest wezwanie całego Kościoła Chrystusowego do wolnego i aktywnego poddania się autorytetowi apostolskiemu, tzn. świadectwu, jakie apostołowie dają Jezusowi Chrystusowi.

Protestantyzm nie pojmuje zatem autorytetu apostolskiego jako sukcesji (następstwa) apostołów, ale jako autorytet, moc nauczania samych apostołów.

Jest dla niego zatem czymś niepokojącym usiłowanie dowodzenia „sukcesji apostolskiej” na podstawie gestu nakładania rąk i dowodzenia jego ciągłości, jak ma to miejsce np. w tradycji i praktyce katolickiej.

Przekonanie protestanckie opiera się na wierze, że Duch Święty mówi także dzisiaj w Piśmie Świętym i daje tym samym świadectwo Synowi Bożemu, wystarczające, stanowiące normę wiary po wszystkie wieki.

Zatem, paradoksalnie, protestantyzm nie minimalizuje roli Piotra apostoła. Przeciwnie, niestrudzenie przypomina, że nauczanie Piotra, reprezentanta kolegium apostołów, pierwszego świadka Zmartwychwstałego, jest rzeczywiście fundamentem, na którym zbudowany Kościół może prawdziwie oprzeć się atakom zła, „bram piekielnych”, jak mówi Pismo.

Na tej podstawie protestant zadaje sobie wciąż pytanie:

– czy nauczanie duchownych (bądź osób upoważnionych do głoszenia Słowa) oraz świadectwo wiernych Kościoła jest tym, które jest nauczaniem Piotra i innych apostołów?

– czy to rzeczywiście głos apostołów jest słyszalny w nauczaniu i życiu Kościoła?

– czy więc to prawdziwie – w nauczaniu Kościoła – Jezus Chrystus jest jedynym Zbawicielem i jedynym Panem?

Kościół apostolski, Kościół, który żyje prawdziwie poddany autorytetowi nauczania apostołów, nie jest zależny od żadnego „następcy” Piotra, czy innych apostołów, ale jest tym, który jest wciąż poddany w dyscyplinie i radości autorytetowi wyznania wiary, które wygłosił Piotr: Nie dano bowiem ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni (Dzieje Apostolskie 4,12).

Treści tego wyznania wiary i konkretnego życia nim, Kościół niestrudzenie szuka każdego dnia. Szuka go w wierze i oddaniu jedynemu autorytetowi – wystarczającemu i pełnemu autorytetowi Słowa objawionego, Biblii, w którym i poprzez które wciąż działa Duch naszego Pana, Duch, który pozwalał mówić i wypełniał sobą nauczanie Piotra i pozostałych apostołów.

Żródło: Augustinus nr. 12