Dyscyplina kościelna w Kościele rzymsko-katolickim związana jest z sakramentem pokuty (spowiedź). Sakrament ten ma na celu pojednanie wierzącego z Bogiem, gdyż jest to „jedyny zwyczajny sposób, przez który wierni dostępują pojednania z Bogiem i z Kościołem”…(Katechizm Kościoła Katolickiego, par. 1484).
Według nauczania kościoła rzymsko-katolickiego każdy wierzący, który popełnił tzw. grzech ciężki stracił łaskę i jest faktycznie poza wspólnotą kościelną, ale przez sakrament pokuty „grzesznik zostaje uzdrowiony i ponownie przyjęty do komunii kościelnej” (Katechizm Kościoła Katolickiego, par. 1448).
Tylko wyświęceni biskupi i prezbiterzy mają władzę odpuszczenia wszelkich grzechów w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego (Katechizm Kościoła katolickiego, Pr. 1461). To, co odróżnia kościół katolicki od protestanckich kościołów jest to, że wierzący potrzebuje tej usługi Kościoła, aby otrzymać odpuszczenie tzw. ciężkich grzechów.
Dlatego według nauczania kościoła rzymsko-katolickiego każdy wierzący potrzebuje tego sakramentu, co oznacza praktycznie, że bez niego może stracić zbawienie, co równa się wykluczeniu z Kościoła.
Najsurowszą karą, którą kościół rzymsko-katolicki praktykuje jest ekskomunikowanie, przez co wierzący zostaje wyłączony z Kościoła i w tym też ze zbawienia (Katechizm Kościoła Katolickiego, par. 1463). Pewne grzechy, jak np. przerywanie ciąży, oznaczają podleganie „ekskomunice wiążącej mocą samego prawa”, co oznacza, ze ekskomunika następuje automatycznie po czynie (Katechizm Kościoła Katolickiego, par. 2272).
Także apostazja, czyli porzucenie wiary chrześcijańskiej powoduje automatyczną ekskomunikę (Kodeks Prawa kanonicznego, Kan. 751, 1364).
Pedro Snoeijer, Augustinus 30